شعبانعلی‌نخوانی

مثل اینکه شعبانعلی نخوانی خیلی بدتره.

می‌دونی، باید راهش رو دونست. شعبانعلی که عالیه. ولی برا آدمی مثل من الان مناسب نیست.

گفتم قبلا. من مراد و مریدی میرم جلو. یعنی هر آنچه که او می‌کند فارغ اینکه اصلا انجام اون‌کار در شرایط من صحیح باشد یا نباشد باید انجام بدم. تازه فقط نیت می‌کنم که انجام بدم و انجام هم نمی‌دم. این میشه که این وسط عزت نفس هم به فنا میره.

تو این چند روزه که تو فضای آدم‌حسابیا نچرخیدم،‌ عوضش تو اینستا زیاد چرخیدم و زیاد صفحه‌ٔ این آدم مزخرفا رو دیدم. چیپ‌ترین و پست‌ترین و بی‌سواد‌ترین آدما.

گاهی وقتا که به این صفحه‌‌ها سرم می‌زنم و و با دیدن یه پست مشتافانه میرم ببینم بقیه‌ی پست‌هاشون چیه، به خودم میگم که منی که از این خوشم نمیاد و وقتی میرم تازه فحششون هم میدم اصلا چرا به صفحه‌شون سر می‌زنم؟

نکنه منم ناخواسته یکی از اینام؟

نمی‌دونم.

چند وقته که به بقیه‌ هم خیلی گیر میدم و خیلی هم سر بقیه مسخره‌بازی در میارم. حس می‌کنم به این دلیله که خودم رو خیلی ضعیف می‌دونم و با دست‌انداختن و ضعیف‌شمردن اونا هم می‌خوام دل خودم رو آروم کنم.

گاهی میگم کاش می‌تونستم خودم رو با تمااام این چیزایی که فکر می‌کنم بده قبول کنم. قبول کنم که طوری نیست آدم ساعت ۳ نصف شب بخوابه و فرداش ساعت ۱۱ بیدار بشه.

مشکلی نیست که ترسو هستم. مشکلی نیست که اهل مطالعه اونطور که می‌‌خوام نیستم. و خیلی مشکل نیستای دیگه.

دوست دارم سعی کنم بپذیرم.

به نظرم برم سراغ نیمه‌ی تاریک درون.

شاید خوب باشه که چند بار بخونمش.

اگه می‌خونید لطفا برام کامنت بنویسید.